Met hooggespannen verwachtingen stap ik op een Amsterdams perron op het Centraal Station in de Eurostar. Ik ga met de trein naar…. Edinburgh, Schotland. Eindelijk! Eindelijk ga ik ervaren wat het is om met een échte nachttrein te reizen. Spoiler: slaapverwekkend.

Via Rotterdam en Brussel zoeft de trein moeiteloos onder het Kanaal door naar eindstation St. Pancras International in Londen. Dat station is van buiten nog mooier dan van binnen. Ik heb veel tijd om de bijzondere neogotische, rodebakstenen architectuur van dit enorme station te bekijken: de Caledonian Sleeper naar Edinburgh vertrekt pas om 23.00 uur vanaf Euston Station. Dat is een kwartiertje lopen vanaf St. Pancras. Tijd zat dus. Maar het is druk op straat en ik besluit toch alvast die kant op te lopen.

Look right

Ik beweeg met de stroom mee maar let toch niet goed op. Een zwarte cab stopt met piepende banden. De chauffeur vloekt zo hard f*cking this and stupid b*tch that dat ik daar nog meer van schrik dan de hele bijna-aanrijding. Was even vergeten dat je in Londen net even anders moet uitkijken dan in rechtsrijdend Nederland. Er staat niet voor niks met koeienletters ‘Look right’ voor je voeten bij de oversteekplaats gekalkt.

Euston Station – start van de nachttrein

Goed, met een hartslag van naar mijn gevoel 180 bpm kom ik aan op Euston Station. In de enorme stationshal staan honderden mensen (dit was net voor de coronacrisis) schuin naar boven te kijken. Het aankomst- en vertrektijdenbord toont aan dat dit echt een groot station is. Ik probeer te ontdekken of mijn trein er ook op staat. Nog niet, het is een late trein. Ik vraag aan een railwaymeneer van welk perron de treinen van de Caledonian Sleeper vertrekken en neem er alvast een kijkje. Zo druk als het in de stationshal was, zo uitgestorven is het op perron 14-15.

Wachten

Ik slenter weer terug naar de stationshal. Op de eerste verdieping zijn rondom allerlei restaurantjes te vinden. Ik pak de trap naar boven en nestel me op een plek bij het raam. Hier kan ik mijn laptop opengooien en heb ik uitzicht over de stationshal en het mededelingenbord. Koffie en internet, meer heb ik niet nodig. De uren kruipen voorbij, terwijl mijn buren voortdurend wisselen.

Ik verheug me op een spannende reis met de nachttrein. Zie beelden van oude films voorbijkomen. Een rokerige restauratie. Vage figuren in het gangpad. Een mysterieuze man die oogcontact zoekt. Ik hoop op mooie, spannende verhalen van medereizigers. Dat wordt een knaller van een artikel. Spanning, sensatie, terwijl de trein door het fraaie landschap van Engeland richting het noorden dendert.

Welkom in de nachttrein

Het is kwart voor elf. Ik pak mijn spullen en loop naar perron 14-15. De donkerblauwe nachttrein staat al te wachten. Ik meld me bij een roodharige steward die me mijn cabin C2 wijst. Ik stap in de trein en loop door zo’n smal gangpad dat ik mijn kleine koffer een kwart slag moet draaien om te voorkomen dat ‘ie shocking klem komt te zitten. Een smal bed, een wastafel en toilet met douche hebben ze in de hooguit twee vierkante meter weten te persen. Alles brandschoon en op het bed een welkomstpakketje met doucheschuim, bodylotion, pillow spray, oordopjes en een oogmasker.

Ook vind ik een deurhanger waar ik mijn ontbijtwensen op kan aangeven. Ik kies voor een blueberrie smoothie bowl with chia seeds, flaxseeds & crushed dried banana, op te eten in de lounge car. Ik wil ten slotte mensen ontmoeten en niet alleen op de twee vierkante meter blijven hangen. Little did I know…

Op zoek naar medepassagiers

23.50 uur.  De trein zet zich dan eindelijk in beweging. Ik film het station. Maar zodra we het station verlaten is het donker. Heel donker. Hoewel ik er al een lange dag op heb zitten, ben ik nog niet moe. Dus ik pak m’n telefoon, fotocamera, notitieblok en pen en ga op zoek naar medepassagiers met spannende verhalen en humoristische anekdotes. In het gangpad: niemand. Is ook niet echt een handige plek om te blijven hangen. Ik loop door de wiegende trein naar het gedeelte voor reizigers met alleen een zitplaats.

Geen sappig verhaal

Er zitten twee mensen, allebei met een oogmasker op en de mond halfopen. No way dat ik die ga wakker maken. Op naar de ‘lounge’, de restauratiewagon. Daar zitten toch wel mensen? Ik zie precies één rug. De man zit met oordopjes in te bellen en wil duidelijk niet gestoord worden. En het barretje is óók al dicht. Het wordt me duidelijk. Een sappig verhaal ga ik hier niet optekenen. Reizigers van deze trein komen hier maar voor een ding: al slapend van A naar B reizen. Teleurgesteld wiebel ik weer terug naar mijn hut.

Groot zwart gat

Het is inmiddels tegen enen. Ik schuif het gordijntje naar boven, tuur naar buiten en kijk in een groot zwart gat. Niks geen mooie landschappen, golvende heuvels, af en toe een rivier of een kudde Highlanders. Het is en blijft donker, op een enkel lichtje in de verte na. In de wetenschap dat de nachttrein tegen achten in Edinburgh aankomt en daar mijn trip door Schotland begint, besluit ik maar te gaan slapen. Tanden gepoetst, pillowspray over mijn kussen gesproeid, het oogmasker in de aanslag. Het bed is smal en kort. Ik nestel me zo goed en zo kwaad als het gaat onder het gelukkig warme dekbed. Zouden die oordopjes echt nodig zijn? Daar kom ik snel genoeg achter.

Oordopjes in

Niks geen hypnotiserend en slaapverwekkend kedengkedeng maar af en toe een snerpend geluid van staal op staal maakt me om het kwartier even wakker. Nu begrijp ik waarom mijn buurman – die ik om 23.15 in pyjama en mét gele oordoppen in op de gang tegenkwam – me adviseerde vroeg te gaan slapen. Ben je gek? Dacht ik toen. Ik kom hier niet om te slapen, maar om mooie verhalen op te tekenen. Voordat ik hem meer vragen kon stellen, sloot hij de deur voor mijn neus. Hij wist wat ik niet wist: eenmaal onder zeil hoor je niks meer in deze nachttrein.

Ontbijt in de nachttrein

Na een onrustige nacht fris ik me tegen half zeven op bij het wastafeltje, probeer zo goed als het kwaad als dat kan in een wiebelende trein mijn mascara aan te brengen, camoufleer de slechtgeslapenwallen onder mijn ogen en begeef me naar de lounge car, alwaar het ontbijt geserveerd wordt. Er zitten een paar mensen. De een met zijn neus in de krant. De ander zit met oortjes in te bellen. Nummer drie gunt me geen blik waardig. De kans op sappige anekdotes is verkeken, hier zal ik het mee moeten doen. Ik eet mijn blueberrie smoothie bowl with chia seeds, flaxseeds & crushed dried banana, drink er een kopje thee bij en druip weer af naar mijn hut.

Stipt 7.55 rijdt de Caledonian Sleeper het station van Edinburgh binnen. Ik pak mijn bagage en stap het perron op waar mijn contactpersoon in de regen, onder een paraplu maar met een big smile me op staat te wachten. Did you have a good trip? Vraagt ze hoopvol. Well…..

NAWOORD – Misschien voldeed deze treinreis niet aan mijn hooggespannen verwachtingen. Het is wél een bijzondere manier van reizen, met de nachttrein door Groot-Brittannië. Laat je vooral niet ontmoedigen door mijn verhaal. Onderga de ervaring. Maak het mee. En ga vooral lekker slapen, je mist onderweg echt niks. De trein heet niet voor niks Caledonian Sleeper.

De nachtelijke treinreis ernaartoe mag dan ‘slaapverwekkend’ zijn, Schotland is zeer de moeite waard.

Ik probeer bestemmingen binnen Europa zoveel mogelijk met de trein te bereizen.
Tickets boek ik via NSInternational.nl

MEER GROOT-BRITTANNIE:

• De (non-)magie van Stonehenge
• Naar het einde van de wereld
• Ode aan Bexhill-on-Sea